Auteur: Sanne

Toen ik nadacht over het proces van deze kalender, wilde ik dat het dit jaar “fijner” zou zijn. Dat was de leidraad in alle onderdelen.

Ik vroeg dus aan de Kopijwinkel om de niet-door-mij handgemaakte variant te printen. Voor de grafische afwerking – het snijden, lijmen, boren- werd ik gekoppeld aan Ewoud Grafisch.

Na het opbouwen van de kalenderfabriek, kon ik de kalenders op gaan halen. Nou was dat een beetje veel op één dag, maar jaaaaaa, (rrrrrrrrrrr joepie rrrrrrr). Ik wilde die kalenders.

Om de kalenders op te kunnen halen, leende ik een leuke auto van een vriendin en crosste direct na het bouwen met Ro  door naar Culemborg.

Overal probeerden wegopstropingen roet in mijn plan te gooien, maar ik vond toch de voordeur van Ewoud.

Doet hij open!

Achter hem zie je zijn loods vol met geweldige apparaten uit de vorige eeuw en die dáárvoor. Hij heeft grote perforatoren, machines waarmee hij vouwlijnen kan maken, scheurstroken.

Onder zijn oksel zie je mijn kalenders al klaar staan, die hebben we meteen in de auto gezet, maar ik wilde niet weg voor ik een rondleiding had gekregen.

Op een zelfgebouwde verdieping staan enorme kasten met drukletters, daarmee kun je nog ouderwets boekdrukken. Zijn vader was letterzetter en van hem erfde hij de liefde voor het grafische vak. Ik was verrukt dat hij die hele verdieping had volgezet met die kasten. Nou, “volgezet” niet echt, vertelde hij, hij had de kasten gekocht en daarom die verdieping gebouwd. Anders paste het niet in de loods.

Ik vond het jammer dat ik de voorkanten niet ook door hem had laten maken. Hij kan iets met diepdruk maken, met gouden folie, er zijn daar technische mogelijkheden genoeg. Ik wist het alleen nog niet. Misschien kan dat de volgende keer.

Je ziet er niet uit als iemand die zijn werk niet leuk vindt, zei ik. En dat bevestigde hij.

Dat vond ik extra leuk, want samenwerken met mensen die gelukkig zijn met hun werk, is mijn favoriete samenwerking.

Hij heeft een paar jaar geleden zijn baan bij een grote drukker opgezegd. Heeft allemaal prachtige oude machines gekocht en kan nu op deze fijne manier nog een jaar of 15 werken.

Hij heeft dus met plezier mijn eerste bestelling van 200 kalenders gesneden, gelijmd en geboord. De boormachine staat nog goed ingesteld. Dus ik kan ‘m nog even op de foto zetten en hem zo “in actie” vastleggen (zie bovenste foto).

Deze variant van de fijne scheurkalender 2022 wordt niet door mij handgeprint.

De tijd dat ik alle scheurkalenders zelf thuis print, ligt gelukkig al jaren achter me. Niet bij te houden!

Ik werk al jaren samen met de Kopijwinkel. Zij printen elk jaar een groter deel van de oplage – want elk jaar kan ik meer aan hen overlaten. Het is een fijne winkel aan de Lange Smeestraat in Utrecht. Er werken fijne mensen. Ze denken met je mee. Ik voel me er op mijn gemak.

Ze hebben d’r weer een fijn kalendertje van gemaakt.

Martin van de Kopijwinkel vond het dit jaar goed dat ik mijn eigen papier aanleverde.

Nee, ik mocht niét bij hen printen op echt oud papier (oude facturen en achterkanten van brieven van de gemeente enzo) dat is namelijk vragen om vastlopen en daar hattie helemaal geen oren naar. Logisch.

Ik wilde zelf heel graag gebruik maken van speciaal papier gemaakt van landbouw-planten-afval. Het is net ietsje lichter dan gewoon papier, heeft de kleur van scheurkalenders (grijzer dan gewoon papier) en het is geweldig want gemaakt met oude planten. Dat mocht wel.

Ik bestelde dus zelf vijftien dozen van het prachtpapier.

De Kopijwinkel printte, daarna deed Ewoud van Ewoud Grafisch de grafische afwerking: het snijden, lijmen en boren.

Lees over Ewoud Grafisch, want dat bedrijf is ook leuk.

(written for a Creative Morning challenge about “daring”)

Daring to tear of old habits

In 2010 I started to make a block calendar. It is a typical Dutch thing: a calendar with 365 pages, every day you tear of one page to reveal the next page which always consists of the date and then “something”: a poem, a quote, wisdom, text, drawings, jokes. 

I started to make a calendar because I wanted to make my mom a present. I had little money and thought to gift her a handmade calendar. I gathered all the poems, drawings, stories, etc I had ever made. This filled up my calendar for about 20 percent. I needed MUCH more content. Instead of making it myself I started asking friends, and then acquaintances, and then strangers to send me something to put on my calendar. I printed it out myself, not on boring new paper, but on reused paper. Old faxes, invoices, wrongly printed spreadsheets, business paper with ancient logos. It was beautiful. I thought it such a gem, I printed out more copies so more people could enjoy it. That’s how my calendar started. 

Almost every year I’d make such a calendar. Collected content, printed it out on reused paper. Three years ago I broke. I had made so many calendars by hand and was not enjoying the process anymore. But I was stuck.

I had it in my head it hád to be done in the way it had always been done. Reused paper. Printing it myself. Crunching my teeth and suffering through a living room/ workspace stuffed with block calendar elements and machines. I was stuck. And everything else got stuck.

So I layed myself in bed and cried and slept for about a year. I learned to set boundaries, learned I needed to love myself more – and how to do that. And I learned I had autism. Which made many of my life choices very logical to me, finally. 

My handmade calendar never let me go though. I kept thinking about it. I wanted to make one again, but on new terms. I dared myself to do it again. To use my new skills to make this time around a more pleasant experience. I choose a theme for this calendar to help me keep focussed on my goal: “fijn” which translates to “pleasurable” of “joyous”. 

I asked people to reflect on fijn and sent me their thoughts and stories and drawings. And they did. I found a printer to make the bulk of my calendars and I set a limit to the amount of calendars made by hand (52, made sense). I found a space where I could make these handmade calendars together with passers by, in my city’ central library. 

I dared to stop, take a break, rethink my own very stubbornly made choices. The end result is pretty fine.