De afgelopen weken heb ik elke vrijdag in de bibliotheek scheurkalenders gemaakt met mensen die me daarbij wilden helpen (in de bijlage wat foto’s daarvan).
Ik vind het zelf erg fijn om cadeaupapier te hergebruiken, dat wilde ik ook in de kalender laten terugkomen. Ik doe dat enerzijds door veel hergebruikt papier te gebruiken om bestellingen mee in te pakken, maar dus ook door op 5 december bij alle 52 met de hand gemaakte kalenders een velletje hergebruikt cadeaupapier toe te voegen.
De uitdaging was om daar weer op te printen. Het is schots en scheef en erg dun, dat gaat lastig door de printer, maar door het op een ander vel te plakken, kun je precies bepalen waar de tekst komt te staan, zo komt de datum ook nog eens in elk patroon goed te voorschijn. Een slimme vondst van mijzelf vond ik.
Het scheurfeest kan niet doorgaan, dat had je misschien al geraden.
Wat wél doorgaat: het ophaalfestijn.
Natuurlijk mag iedereen die een scheurkalender heeft besteld (of wil kopen)(gezellig!) langskomen tussen 16-24 december. En wordt zelfs getrakteerd op een kleine verrassing.
Het is nodig om vooraf aan tijdslot te reserveren
mail daarvoor naar
– omdat er dan niet te veel mensen tegelijk komen,
– omdat je dan zeker weet dat ik er ben
Toepasselijke en passief agressieve bijdrage!
aka de bieb
Elke vrijdag werk ik nu aan de scheurkalenders in de bieb in Utrecht.
Er is een ritme ontstaan. Ik weet welke vragen mensen ongeveer stellen. Ik print, snijd, mensen komen helpen, kopen, soms komen ze vragen stellen, soms niet eens over de kalender. Het is fijn.
’s Ochtends doe ik wat scheurkalenderdingen, dan verzamel ik alles dat ik mee naar huis heb genomen en doe die in mijn boodschappenkar.
Ik loop lekker naar de bieb, lichten aan, kan alle kasten weer op hun plek, ik vul op het bord aan wat er die dag bereikt moet worden en ik zet een filmpje aan van het printen van de kalender, vind ik fijn. Alles alles klaarstaat, werk ik wat, en dan is het alweer lunchtijd! Ga ik thuis even wat eten en de was ophangen. Daarna open ik stipt om 13 uur de fabriek. Werken!!
Afgelopen vrijdag was het laboratorium waar ik gewoonlijk fabriceer bezet dus mocht ik een andere plek in de bieb zoeken. Ik koos voor de tribune-ruimte bij de piano. Ik mocht ook in de grote hal, daar vond ik het te open en te gehorig en er waren te weinig stroompunten voor iemand zonder loopmat (dat is zo’n anti-struikeltapijtje).
Een oase, met piano. Anna kwam me voor de tweede keer helpen. Zij had me een keer gevonden in het lab, en kwam nu weer eens helpen. Ze zou een uurtje blijven en bleef de hele middag. Mijn lieve vriendin Ties (van de middelbare school nog!) kwam helpen. Ties deed de eindredactie van de kalender zó goed dat er nu echt VEEL minder fouten op staan, “hemelvaart” staat bijvoorbeeld ook echt op hemelvaartsdag 2022 door Ties.
Sanne van Sanne Tekent kwam ook. We hadden elkaar nog niet eerder ontmoet. Ik volgde haar al een tijd op insta en krijg ook altijd haar blogs in mijn inbox. Het zijn altijd van die mooie, herkenbare verslagjes van dingen die me raken. Ik had haar benaderd of ze wat wilde inleveren voor op mijn kalender. Mijn innerlijke zeikneus zegt altijd dat mensen dat echt niet gaan doen, ze krijgen er niet een geld voor gek. Mijn innerlijke lievesanne mailt gelukkig toch. Het bleek in het echt net zo’n leuk en herkenbaar mens als op het internet.
Magreet (Mags) kende ik eerder ook niet, onze gemeenschappelijk vriend Ro vertelde me dat we bij elkaar om de hoek woonden en toen ik zag wat ze maakte overstemde ik ook hiervoor weer mijn innerlijke zeikneus en vroeg haar een tekening, die ze me opstuurde, en wat voor een. Ze kwam enkel kalenders terugbrengen die ze jammergenoeg niet had verkocht op een markt, bleef ook hangen. Het was zo’n fijne teken, kletsclub geworden. Heeeeeeel fijn.
Tot slot kwam Sterre met de ALLERlaatste bijzondere bijdrages! Zij maakte 52 cyanotypes voor in elk van de 52 handgemaakte kalenders één!
ZO MOOI.
Verder waren er kalenderophalers, spontane kopers, kletsers, leuke biebmedewerkers (altijd weer!), kreeg een een oliebol van Mo, printte ik wat vellen voor de Dakhaas die weer werd opgenomen. Er was een dame die overweegt de kalenders als relatiegeschenk te geven. Eerlijk gezegd zou dat me goed uitkomen want hoewel alles geweldig en leuk en fijn is, laat de verkoop de afgelopen 3 weken nogal te wensen over. Ik zou best willen dat dat wat aantrok!
We liggen wat maken betreft wél helemaal op schema. Nog 10 kalenders printen en perforeren, dan kunnen we gaan samenstellen. Het komt helemaal goed.
Elke vrijdag van 13 tot 17 uur is er open inloop in “de scheurfabriek van Sanne Bloem“. Dan kun je komen:
We maken dan de 52 handgemaakte exemplaren van de fijne zelfgemaakte scheurkalender 2022.
Je bent van harte welkom. Kom helpen!
Kun je niet? Op donderdag en vrijdag-ochtend ben ik er vaak ook, maar dan kan kijken/helpen/kopen álleen op afspraak.
Vrijdag 15 oktober tot vrijdag 17 december
13-17 uur.
Locatie: Bibiotheek Neude,
laboratorium, achter het glas,
rechts om de hoek van de ingang.
Mijn flyer heb ik dit jaar op heel zacht papier laten drukken, je wilt het aaien. Het is hetzelfde papier als waarvan de voorkant is gemaakt.
Het is echt een flyer, awel er staat geen call to action op zie ik nu maar ja, je snapt toch wel dat het een kalender is, en dat je die kopen moet?
Op de achterkant printte ik een leeg vak, zodat je aandacht zelf ook kon vestigen op iets wat je fijn vond (en dat dan opschreef of tekende).
Op de tweede scheurfabriekdag kwam een opa met een klein kind de scheurfabriek in gelopen. Ik vertelde over de kalender, maar het jammere van mensen met kinderen in de fabriek was dat ze het allemaal leuk vinden en misschien wel zouden willen helpen, maar het kan niet. Want ik wil graag dat:
– alle mensen van -14 hun vingers behouden en dus niet aan de snijmachines zitten
– alle kalenders alle pagina’s op de juiste volgorde hebben
– niet alles onder de verf zit (de voorkant wordt handgeverfd)
en toch, ik vond het wel fijn als kinderen ook een plek hebben in de fabriek. En toen bedachten we het ter plekke. Hij kon wel een tekening maken. Het kleine kind en opa begonnen te tekenen. Ik had maar één stift, een blauwe. Dat maakte hen niet uit, ze gingen hard aan de slag. Opa tekende er ook wat bij. Ik had wat mooi plakband en daarmee versierden ze de fijne tekening. Het was zo mooi, die hingen we meteen op in de fabriek.
De hele dag kwamen er mensen tekenen. Aan een tafel was het gezellig en zaten stapels mensen te tekenen. Het is zo gezellig met die mensen in de buurt.
Ik heb 9 februari (een dag waarop ik zelf een fijne zin deelde, namelijk hoe ik van de geur van shetlandpony’s houd) opgeofferd. Vanaf nu is dat in de handgemaakte kalender een “bijzondere unieke pagina”.
Van alle ingeleverde tekeningen en verhaaltjes kiezen we er straks 52 uit. De rest gebruik ik als unieke flyer. Zo kunnen kleine kinderen tóch wat doen in de scheurfabriek. En als ze daar naast zitten, dan tekenen de grote mensen ook mee, en dát vind ik dus ook heel leuk.
Er is dus vanaf nu elke vrijdag ook een fijne hoek waar je kunt tekenen of schrijven en zo (misschien) toch nog op de kalender kunt komen.
Op de foto bovenaan: een tekening van een kind dat slapen fijn vindt. We moeten nog wat beter op signering van de tekening hameren.
De scheurfabriek is elke vrijdag van 13-17 uur open, tot en met 17 december.
Laboratorium begane grond, bibliotheek Neude, Utrecht.
Ik beschouw mezelf niet als cultureel initiatief. Maar ik heb/ben blijkbaar veel culturele initiatieven!
Sinds een paar maanden is er een nieuw “loket voor culturele initiatieven”. Ik zag dat ze ‘openden’ en merkte tot mijn verbijstering op dat het een in real life opening was. Met echte mensen, die in je gezicht konden hoesten. Dat was in die tijd een nieuwe ontwikkeling en ik omhelsde die.
Wat ik precies van Het Punt kon verwachten, wist ik niet. Ik ging vooral omdat Roswita erbij zit en als Roswita erbij zit dan is het voor mij het inspecteren waard.
Ik struikelde over kennissen en vervolgens over mijn woorden want mensenkinderen ik had toen al maanden geen kennissen meer gesproken in ’t echt.
De website van Het Punt en de huisstijl is super cool, dus toen ik per toeval naast de makers daarvan kwam te staan, kon ik die meteen laten blozen. Ik kletste wat, Ellen was er. Alles wat die doet is óók al gaaf, zoals dit.
Ik hoorde van alles aan, maar had zelf nog geen beeld van mijn behoeftes. In gesprek met een van de andere Punt-personen kregen we het over mijn Zelfgemaakte Scheurkalender: dat ik er weer een ging maken. Dat ik nog wel wat leuke bijdrages van Utrechtse makers/mensen kon gebruiken. Nou, zij wilden dat best eens in hun nieuwsbrief zetten. Dat was 1.
Verder pratend besefte ik me dat ik op een punt was beland dat ik misschien wel eens kon vragen naar die ene droom die ik al 5 jaargangen van de scheurkalender heb: een scheurfabriek buiten de deur. Eens een keer niet in de woonkamer/mijn atelier. Een scheurkalender maken, zonder dat drie maanden lang mijn hele woonkamer en dus ook mijn vrije tijd wordt overwoekerd door scheurkalender-ingrediënten en -machines.
Ik wist intuïtief al, het op een rijtje zetten van de wensen, hielp me met echt goed afbakenen van wat ik nodig had van de ruimte:
Een mooie ruimte, waar allemaal levendigheid was, waar een koffietentje bij was, waar andere mensen kwamen dan alleen mijn eigen bubbel. Waar ik kalenders kon maken met mensen die ik ken en met passanten. Waar ruimte is en licht. Waar ik zo nu en dan de deur dicht kan doen.
Een paar maanden later mailde Roswita en stelde me voor aan Roos die bij de bieb werkt en PRECIES aanbood wat ik zocht en die PRECIES op zoek was naar iemand zoals ik voor in de bieb. Nou vráág ik je.
Ik ben sowieso STAPELGEK op de bieb, heb er vorig jaar zelfs gesolliciteerd! Gelukkig werd ik het niet -achteraf gezien- want dan had ik nu nooit tijd gehad om er een kalender te maken.
Komende maanden zit ik er, in mijn scheurfabriek in de bieb. Mede dankzij Het Punt, dank!
Ik schrijf dit natuurlijk omdat ik zo blij ben met hun hulp. Een verhaal zodat jij ook weet dat Het Punt bestaat en naar ze toe gaat, zelfs als je nog niet weet dat je hulp nodig hebt.
Promotekst in hun woorden:
Wij zijn HET PUNT, een onafhankelijk loket gerund door mogelijkmakers die een weg uit de coronacrisis plaveien voor culturele initiatieven. We verzamelen ideeën en kansen, maken kunst mogelijk op unieke plekken in Utrecht, verbinden initiatiefnemers met de juiste contactpersonen en helpen artiesten een podium vinden. Of juist andersom.
Ben jij op zoek naar een plek of potje voor je kunst, maar kom je obstakels tegen of heb je geen idee waar je moet beginnen? Of heb je misschien een ruimte ter beschikking waarin cultuur weer tot bloei kan komen?
Laat het ons weten – dan helpen wij je het (kosteloos) mogelijk maken. Vinden we geen enkel punt.
In mijn scheurfabriek in de Bibliotheek Utrecht wilde ik een grote balie bouwen met uitklapbare tafelbladen. Ik spreek niet zo vloeiend “boormachine” dus vroeg ik mijn vriend en decorontwerper Ro. Afgelopen zomer werkte samen met decorbouwer en vriend Ro. Ik moest er niet aan denken om zo’n balie in mijn eentje in elkaar te klussen, maar bij het idee dat samen met Ro te doen, kreeg ik er ineens wél zin in.
Ik wilde in de bibliotheek dezelfde sfeer als in mijn huis, maar wel passend in de heel andere ruimte die het laboratorium is. Zo veranderde mijn grote balie naar een tafel met een bord erboven – zodat mensen snappen wat er gaande is, ook leuk voor op de socials. En daarnaast al mijn gereedschap, machines en papier in en op de kasten die normaal óók in mijn atelier staan. Maar dan op wielen zodat je ze kunt neerzetten waar je maar wilt. Zo wordt het een mobiele fabriek op locaties die alsnog mijn sfeer ademt.
Ik bereidde alles voor, kocht wielen, maakte een bord. Op een gewone donderdag bouwden we op. Gelukkig kon hij tijd maken om te te helpen, tussen klussen voor mensen met grotere plannen en budgetten door.
Wat maakten wij een prachtige fabriek!!
De dag dat we gingen opbouwen was ik doodnerveus. Natuurlijk was dat nergens voor nodig maar als ik niet alles kan overzien, dan is er vaak geen argumenteren tegen stress. Ik neem dat nu maar voor lief, en toe Ro er eenmaal was, toen snapte ik ook wel hoe dat kwam. Ik heb géén idee hoe lang het duurt om dingen te doen, hoe makkelijk of moeilijk mijn wensen waren. Het is moeilijk om iets in te schatten als je het nog nooit hebt gedaan.
En dat is dit hele scheurfabriekavontuur: iets dat ik heel graag wil, maar nog niet eerder buiten de deur, op deze manier heb gedaan. Vol onverwachte gebeurtenissen. Vol leukheid én spanning. Ik weet dus dat ik dan af en toen in een hoekje op adem moet staan komen. Dat vind ik eigenlijk wel acceptabel.
Wat ik al een heeeeele poos wil, is een gave plek om de handgemaakte scheurkalenders te maken. Ik deed dat altijd in de woonkamer / mijn atelier, wat betekende dat ik maanden tussen de halfafgemaakte kalenders woonde, een genot en een drama.
Ik maakte dus afgelopen tijd een verlanglijst met wat ik op die plek zou willen. Toen ik die laatst eens uitsprak op een netwerkborrel (ze bestaan nog) gnuifde de toehoorder van verontwaardiging: “dat kan toch nooit allemaal” zei hij. Hij hield de nooit wat langer aan.
Maar het kon dus wel, ha! Ik vertelde namelijk ook tegen Het Punt Utrecht wat ik zocht. Een mooie ruimte, waar allemaal levendigheid was, waar een koffietentje bij was, waar andere mensen kwamen dan alleen mijn eigen bubbel. Waar ik kalenders kon maken met mensen die ik ken en met passanten. Waar ruimte is en licht. Waar ik zo nu en dan de deur dicht kan doen.
Ineens kreeg ik een mailtje: de bibliotheek wilde graag dat burgers kwamen laten zien waar ze mee bezig waren. En ik wilde mijn fabriek heel graag komen laten zien! En ik ben ook nog eens DOL op de bibliotheek. De combinatie klonk te mooi om waar te zijn, maar was het niet.
Komende week bouw ik de “kalenderfabriek van Sanne Bloem” op in het laboratorium van de bibliotheek op de Neude op de begane grond. Elke vrijdag van 13-17 is er open inloop.
Ik ben er op donderdag soms en op vrijdag altijd de hele dag. Wil je dan langskomen, laat het dan vooraf even weten.
Wil je helpen met de kalender? Hier staat welke hulp nodig is.
De Zelfgemaakte Scheurkalender wordt thuisgemaakt in de scheurfabriek (een groots woord voor mijn woonkamer). Zo nu en dan komen mensen me helpen met het maken, dat is het gezelligst. Dit is een filmpje van tijdens het tweede gezamenlijke scheurkalender-maken. Al eerder heb ik een heerlijk avondje zitten ontnieten en papier-sorteren met Shammy.
Het was een bring-your-own-kaas-kaasfondue feestje. Ik weet inmiddels dat ik echt talent heb voor het maken van kaasfondue. Het is echt gemakkelijk:
Recept voor iedereen-neemt-1-kaas-mee-kaasfondue
+ 1 ding om in de kaas te dopen
Als je een controlfreakje in je hebt, dan wordt het loslaten geblazen. De eerste keer dat ik bij een byo-kaas-kaasfonduefeest was, vond ik het ook spannend, maar het komt echt goed. Kaasfondue is namelijk bedacht als manier om restjes kaas op te maken en pas toen er een kaaskartel werd opgericht kwamen er standaard kazen in de kaasfondue (luister hier naar een podcast over het kaaskartel in Zwitserland en waarom er maar een paar kazen groot konden worden).
Snijd alle dipdingen zo dat ze goed gedipt kunnen worden. Zoals: stokbrood, druiven, bloemkool, bleekselderij, wortel, champignon.
Knoflook hakken (niet persen, dat wordt bitter), scheut witte wijn erbij, kaas erin raspen (wij hadden gruyere, oude kaas en roquefort), roeren, beetje kirsch erbij (niet te verwarren met kir), beetje nootmuskaat. Proeven en naar smaak dingen toevoegen. Niet laten koken, lekker laag vuur houden. Het moet goed vloeibaar zijn, dus voeg ev. nog wat extra wijn toe. Maak een papje van maizena (maiszetmeel) en koud water. Giet dat bij de kaas. Nu gaat het binden. Klaar!
