oorhaar

Bij de afbeelding van Frans de Jonge vandaag op de scheurkalender hoort een verhaal:

In die delen van de stad die niet regelmatig aandacht krijgen steekt de natuur weer voorzichtig de kop op. Als de aandacht langer wegblijft komen er na de eerste sprieten opeens bloemetjes en bloemen. Zelfs kunnen er uiteindelijk boompjes groeien de potentie tot iets groots. Het onkruid verwerft z’n eigen plek in de stad beetje bij beetje en blijft groeien tot de aandacht weer terug komt.

M’n hoofd is een beetje als de stad. Zo nu en dan is er een nieuwe plek die om aandacht vraagt, maar alleen de meest in het oog springende plekken krijgen regelmatig aandacht. M’n baard om de dag, m’n hoofdhaar eens per maand, en de sprieten in m’n wenkbrauw laat ik voor wat het is. Het zijn de enige haren die nog in m’n ogen waaien. Als dat gebeurt moet ik nog aan een nostalgisch beeld terugdenken.

In m’n geboortedorp wordt er voor de jeugdvereniging eens in de zoveel weken oud papier opgehaald, door een tractor met een wagen erachter. Als een van de grote jongens van de vereniging mag ik achter op de wagen door het dorp. Tijdens de lange rit langs het kanaal wappert m’n haar om m’n hoofd en in m’n ogen. Dit zal wel vaker gebeurd zijn maar deze keer is me bijgebleven.

De nieuwste plek waar de haargroei om aandacht begint te vragen zijn m’n oren. Vroeger ging ik twee keer per week met de lift naar de doka. Het licht in die lift is perfect om de blonde sprieten te zien zitten. Soms groeien ze stiekem langs de oorschelp zodat ze pas opvallen als ze al langer zijn dan een centimeter. Maar als er zo’n sprietje om aandacht vraagt zie ik de andere ook snel.

De doka sloot als laatste roodlicht-district in Utrecht in december. Dus m’n ritjes met de lift zijn niet meer nodig. Gelukkig is het licht in onze badkamer weer gerepareerd en heb ik nu thuis perfect licht om de wildgroei in de gaten te houden.

De wildgroei in de nieuwe woonwijk in het westen wordt goed bestreden. De oude wijken krijgen daardoor minder aandacht, en zo krijgt de natuur daar de kans weer stukjes bij te heroveren. Een groeiende stad, als een levend organisme. Een organisme waarbij aandacht de ontwikkeling bepaalt. Aan de hoogte van de begroeiing is af te lezen hoelang er geen aandacht is geweest.

Frans de Jonge

bron: http://www.allesoverutrecht.nl/opinieutrecht/2014/februari/Oorhaar_(2014-02-18).php