Vandaag hoorde ik de printer zo raar krakend frommelgeluid maken. Ik dacht dat het weer een velletje was met nietje erin of een paperclip. Maar dat was het niet het was weer zo’n epische vastloop, waarbij een velletje zich helemaal rondom dat rode buisje binnenin de printer wikkelt en het niet meer loslaat totdat ik met een schroevendraaier de printer heb gedemonteerd en -als het tegenzit- met een pincet het velletje weer heb losgepeuterd.
Dus ik sloot de deur van de scheurkalenderfabriek (ter herinnering: mijn huiskamer) met een kleine glimlach en besloot: dat ga ik straks oplossen.
De printer is mijn HP1018. Ik kreeg die ooit van Louk cadeau, die kreeg hem niet aan de praat op zijn Mac. Na de computer te hebben voorgelogen over het serienummer van de printer lukt het mij wel. Met deze (en met haar zusje een andere HP1018 die door de inboedelscheiding achterbleef in mijn vorige huis) print ik sinds 2010 Zelfgemaakte Scheurkalenders.
Dit jaar kocht ik een prachtige grote beer van een printer, een HP603. Dat is een printer voor veelprinters, zoals ik ben. Ik wist al dat het niet makkelijk zou worden want printen op oud papier is vragen om moeilijkheden. Oud papier is vies en er zitten scheurtjes in, er zit al inkt op en soms zitten er nog nietjes in. Er zit verf op en op sommige vellen. Het is onverstandig om enorme hoeveelheden te printen op dit zogenaamde “oud papier”, maar ik deed het toch, want 1) het is veel mooier en 2) oud papier is overvloedig voorhanden 3) op elk papiertje staat op de achterkant iets anders (wat elke kalender uniek maakt).
hoe ik hem zelf ging maken
In 2010 was ik arm en had ik tijd ten overvloede, dus bedacht ik dat ik geen geld zou uitgeven aan een cadeau, maar een cadeau zou maken voor mijn moeder: een scheurkalender. Ik zou alle gedichten, verhaaltjes, spreuken, tekeningen die ik had rondslingeren op een kalender zetten en die printen en haar cadeau doen. Toen ik drie maanden van de kalender gevuld had met mijn eigen materiaal, had ik niks meer over dat er op kon, dus ging ik mensen vragen om iets in te leveren dat op een kalender kon. Zo verzamelde ik 365 dingen en prompt besloot ik dat ik die kalender wel vaker dan één keer kon printen.
Van een vriendin die ergens werkte waar ze een nieuw adres en logo hadden kreeg ik dozen vol oud briefpapier, ik en een aantal “hulpprinterklazen” printten de kalenders her en der voor me op hun werk/school/bij hen thuis. Ik had een snijmachine waar 4 blaadjes tegelijk in konden, dus ik ging zo nu en dan met dozen vol A4’tjes naar de universiteit om daar met een beter snijapparaat sneller te snijden. Ik zette dan mijn “ik studeer nog”-gezicht op en liep langs de conciërges naar het kopieerhok. Als ik mazzel had vond ik er ook nog A4’tjes met een lege achterkant, kon ik weer op printen.
Zo werd ik de maker van een kalender die ik ook nog eens ging proberen te verkopen in winkels. Het ding was vierkant en zag er erg zelfgemaakt uit, en niet op de goede manier. Toch verkocht ik er wat en ik dacht: dat kan nog wel een keer. Maar het kon niet want ik verzamelde het jaar erop te weinig bijdragen.
In 2012 ging ik er op tijd voor zitten en daarna lukte het elk jaar weer een mooiere Zelfgemaakte Scheurkalender te maken. Het lukte omdat er een heleboel mensen om me heen waren die hielpen om de kalender te maken. Honderden mensen leverden “iets” in voor op de kalender. Er waren een heleboel mensen die papier inleverden of voor de kalender verzamelden. Er kwamen steeds meer winkels die de kalender gingen verkopen. Dit jaar waren (en zijn) er óók nog mensen die luchtmonsters gingen nemen.
Vastloper
In de kalender zit zoveel aandacht. Zo ontzettend veel moet er gebeuren en bewegen voordat de kalender bestaat. En dan ligt ‘ie in de (web)winkel en kan iedereen met €20 er één kopen.
Twintig euro is aan de hoge kant voor een scheurkalender, maar hé, deze is handgemaakt.
Zoveel aandacht, tijd, liefde, plezier, bloed, zweet, traantjes zitten er in de kalender. Dat is super mooi en zo als de kalenders eruit zagen, dat was precíes zoals ik ze wilde maken. Ik wilde het niet anders. Het moest zo, de enige concessie die ik wilde doen was 100 stuks laten maken door mensen van de Boemerang, die mochten dan geprint op nieuw papier. Het hielp me om de vraag beter aan te kunnen, maar het was een doekje voor het bloeden.
Vorig jaar begon ik met opwaarderen: ik schafte een perforator aan die veel meer tegelijk kon perforeren, en het perforeren ging sneller. Ik kocht een beter snijapparaat, maar dat kon mijn gesnij niet aan en moest terug naar de winkel. Ik kreeg een betere ontnieter. Dit jaar kwam de beer erbij, de betere printer. Die kon tjaptjaptjap A4tjes uitspugen, zelfs A6’jes, dus ik kon op-maat-gesneden vellen in de printer leggen en er kwamen kalenders uit, magic.
Alles was opgewaardeerd, maar nóg kostte het erg veel tijd en moeite om een kalender te maken. En er moesten zoveel mensen gratis of voor weinig werken om de kalender te kunnen laten bestaan. Dat was nooit erg, want ik werkte met plezier en hé ik maakte gewoon scheurkalenders, dat was mijn werk.
Maar een maand of wat geleden stopte de beer van de printer ermee. Hij werd weer gemaakt en toen stopte hij er weer mee. Niet omdat het een slechte printer is, maar omdat ik veel te veel wil van mijn printer. Ik ben een printermishandelaar.
Net als mijn printer, liep ik helemaal vast. Ik bracht een goed deel van de dag in tranen of met verkrampte schouders op de bank door. Het lukte me niet om te zorgen dat de printer weer functioneerde want als hij het weer deed zou hij toch weer stuk gaan, en terug naar de oude HP1018 dat kon niet. Dat kon niet omdat ik dan weer terug moest en met de snelle printer kwam ik al om in het werk, met die trage oude printer zou het helemaal niet meer lukken.
Mijn vriendin Eva kwam langs om me met wat dingen te helpen en ik wilde zo graag dat ze ging helpen om mijn printer weer aan de praat te krijgen. Maar dat deed ze niet.
Ze hield me een spiegel voor en zei: “Kijk. Als je zo door blijft gaan, word je ziek.”
Dat was waar.
Zo gaat het leven vaak: je gaat net zo lang door tot het echt echt echt niet meer gaat en dan loop je vast, net als de printer.
Ik huilde een tijdje en dacht dat ik in mijn werk en het leven in het algemeen niet geslaagd was, tot ik relativeerde en zag: ik heb wat dingen onhandig aangepakt, waardoor ik nu vastloop.
Doordat ik vastliep ging ik veel meer hulp vragen en mensen inhuren om dingen voor me te doen en nu zijn er echt heel wat mensen om me heen die meewerken. Maar we doen het nog allemaal voor bijna noppes.
Ik heb dus geprobeerd om allerlei dingen anders te doen en te verbeteren maar het probleem is dat ik wíl dat er zoveel aandacht in de kalender gaat. Ik wil eigenlijk dat elke kalender die ik maak zo mooi is als die ene die ik voor mijn moeder had bedacht. En ik probeerde dat in 400 kalenders per jaar te doen, maar dat kan niet meer.
Dus het moet anders.
En nu is het mooie dat ik al precies weet hoe het anders moet.
Zelf doen, nu jij.
Ik wil dat mensen kalenders voor elkaar gaan maken. Ik wil dat bruiloftsgasten zich verzamelen en een kalender voor het bruidspaar. Vrienden en familie tijd, aandacht en energie stoppen in een kalender voor iemand die promoveert, iemand die emigreert, iemand die op een andere manier een nieuw avontuur aangaat. Ik wil dat mensen die zelf een kalender met recepten willen maken, hulp krijgen om er een te maken. Dat ze een jaar lang kunnen nagenieten van een avontuur.
Dat idee lag al een tijdje te sudderen, ik wist niet goed hoe ik het moest uitvoeren. Wandelen door Nepal legde ik de grondslag ervoor, dertig studenten van het Nimeto dachten afgelopen maand na over het concept en de vormgeving, Eva en ik gaan het uitwerken.
We zijn aan ontwikkelen en we testen verschillende vormen. Ik maakte begin dit jaar een kalender voor Rob en Eva die gingen trouwen (en toen wist ik heel erg zeker dat ik mensen dit vaker wilde laten doen, want het was zo’n succes). Ik wist alleen nog geen naam voor het geheel. Het werd namelijk een zelfgemaakte scheurkalender maar euh ja die naam was al bezet. En toen ik besloot dat ík zelf geen scheurkalenders meer ging maken…
Volgend jaar werken we het verder uit, dan gaan we ervoor zorgen dat individuen en groepen scheurkalenders vol tijd en liefde en aandacht en vol mooie blaadjes, vol herinneringen en foto’s en kleuren kunnen maken.
Volgend jaar mag iedereen eindelijk zélf een zelfgemaakte scheurkalender gaan maken.
En daarom glimlachte ik toen de printer vanmorgen vastliep, want ik probeer nu actief om te genieten van de laatste keer. Oké, printer. Ik haal je nog een keer uit elkaar. Eens kijken hoe lang je het nu weer uithoudt.
tüssentak
Ik ben zo blij met en dankbaar voor alle mensen die sinds 2010 hebben bijgedragen aan het succes van de kalender. Zonder de verenigde krachten van iedereen was er geen kalender.
Denk jij nu meteen
jaa !!>>>IK WIL ZeLF eeN KALeNDER MAKeN<<<<!!
laat dan hier je mailadres achter. We* gaan nog een aantal dingen uitproberen voordat we de zelf-te-maken zelfgemaakte scheurkalender op de markt brengen, wie weet kunnen we wat samen doen!
Luchtige scheurende groet,
*Sanne Bloem
en Eva Bullens
